همای رحمت
همای رحمت
علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را
دل اگر خداشناسی همه در رخ علـی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را
مگرای سحاب رحمت توبباری ارنه دوزخ
به شرارِ قهر سوزد همه جان ما ســوا را
برو ای گدای مسکین در خانه ی علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گـــدا را
بجز از علـی که گوید به پسرکه قاتل من
چواسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا
بجز از علــی که آرد پسری ابوالعجایـب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را
چوبه دوست عهد بندد ز میان پاک بازان
چو علی که میتواند که بسر برد وفـــا را
نه خداتوانمش خواندنه بشرتوانمش گفت
متحیرم چه نامم شهِ ملــــک لافَتی را
به دوچشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که ز کوی او غباری به من آر توتیا را
به امید آن که شاید برسد به خاک پایت
چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را
چوتویی قضایْ گردان به دعای مستمندان
که ز جان ما بگردان ره آفت قضــــا را
چه زنم نای هر دم ز نوای شــوق او دم
که لِسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را
همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایی بنوازد آشنــــــا را
زنوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوش است شهریارا