//هرچی تو بخوای//

به کی بگم حرفم و من این درد تنها شدن رو

من باکی درد ودل کنم هیچ کسی نمی فهمه منو

 

آروم نمی گیره دلم به آخر خط رسیده

حتی این گریه هم دردم و تسکین نمیده

 

باکی تحویل بگیرم باز عید امسالم و من

به کی بگم خونه دلم

 

درد تنهایی بسه دیگه نمی تونه دلم

از دست کی گله کنم ازتویا ازاون یا از خودم؟؟؟

 

حتی بفکرم نرسید این کار و بر حقم کنه

خوشیم و از من بگیره منوا سیر غم کنه

بنام بخشنده ی بزرگ داور برحق بنام خداوند ایثار و انصاف

با تو حکایتی دگر این دل ما بسر کند

شب سیاه قصه رو هوای تو سحر

باور ما نمی شود در سرما نمــی رود

ازگذر سینه ی ما یار دگر گذر کند

آه وسیع کشیده ایم ازدل دردکشیده ایم

کورشوم جزتو اگرزمزمه ای دگرکنم

چاره ی کار ما تویی یاور و یار ما تویی

توبه نمی کند اثر، مرگ مگر اثر کند

مجرم آزاده منم تن به جزا داده منـــم

قاضی دادگاه توییحکم سحر گاه تویی

 

هرزمان تنها شدم از شعر ،یاری ساختم

همچو نقاشان زهر نقشی ،نگاری ساختم

 

در خزان سر زد ز طبعم واژه های رنگ رنگ

واژه ها گل کرد از گل ها بهاری ساختم

 

ای بسا شبها که من با آب و رنگ اشک خویش

از سر شب تا سپید ،شاهکاری ساختم

 

نور مه را ریختم در بستر رود خیال

وز چنین رود بلورین ،آبشاری ساختم

 

عشق را بردم میان اختران وز اشکشان

در مسیر کهکشان ها جویباری ساختم

 

تا که پروین تن بشوید نیمشب در جام نور

در خیال از روشنایی ،چشمه ساری ساختم

 

زهره را در جامه ی مهتاب بنشاندم به تخت

بهر گوشش از ثریا گوشواری ساختم

 

نقش کردم شعر خود را در جبین روزگار

تا بماند یادی از من ،یادگاری ساختم

 

 

چراغ خانه ام بازآ

تو چون زین کلبه رفتی دیگر اینجا های و هویی نیست

صدایی نغمه یی حرفی صفایی گفتگویی نیست

تورفتی لاله ها پژمرد

و دور از لاله ی روی تو اینجا لاله رویی نیست

 

 

تو ای محبوب خشم آلوده سوی کلبه ات برگرد

سراسر خانه خاموش است

دراین تنهایی تاریک حتی کور رویی نیست

 

 

نمی دانی نمی دانی

که من چون مرغ تنها سر به زیر بال غم دارم

نه لبخندی نه آوازی

نه ذوق نغمه یی نه شوق پروازی

مه آوازی کجا یابم که بانگی در گلویی نیست

 

 

 

فضای خانه تا ریک است

و نور زندگی در هیچ سویی نیست

 

 

همه شب دخترم با یاد تو تا نیمه شب بیدار میماند

سر خود را میان دست ها می گیرد و آهسته می گرید

تورا در زیر لب می خواند و آهسته می گوید:

به پیش دخترت برگرد

تو عطر آرزو بودی

مرا غیر تو هیچ آرزویی نیست

 

 

سکوت خاموش خانه ی ما فریاد ها دارد

که ای آزرده دل برگرد

امید رفته ام بازآ

سکوت سرد و سنگین می کشد مارا

فضای خانه تاریکست

و نور زندگی درهیچ سویی نیست

 

 

چراغ خانه ام بازآ

توشب ها شمع ما بودی

امید جمع ما بودی

ز رنگ و عطر تو گلخانه ی ما رنگ و بویی داشت

دریغا بی تو در غمخانه ی ما رنگ و بویی نیست

 

 

شریک عمر من برگرد

که در بی اعتباری عمر ما جز تار مویی نیست

 

 

امید رفته ام بازآ

که طفل کوچکت می پژمرد از رنج پنهانی

چرا عاقل کند کاری که باز آرد پشیمانی؟

سراسر خانه خاموش است

تو چون زین کلبه رفتی دیگر اینجا های و هویی نیست

تورفتی لاله ها پژمرد

و دور از لاله ی روی تو اینجا لاله رویی نیست

چراغ خانه ام بازآ

چراغ خانه ام بازآ

چراغ خانه ام بازآ

چراغ خانه ام بازآ

چراغ خانه ام بازآ

 

 

بیا ابر باشیم و باهم بگرییم

بیا عهد باشیم و باهم بپاییم

بیا شمع باشیم و باهم بسوزیم

بیا ماه باشیم و با هم برآییم
                   &

توهم چون منی خسته و دل شکسته

نه لبخند داری به لب نه کلامی

ز تیغ زبان ها ز بس زخم خوردیم

دل ما بلرزد ز بانگ سلامی

                  &

بیا تا نسیم سبک سیر باشیم

که گل را ببوییم و برگی نریزد

به نرمی ببوسیم لبهای گل را

مبادا ز گلبرگ ها ناله خیزد

                  &

بیا تا دو مرغ هم آواز باشیم

دمادم سرود محبّت بخوانیم

بیا تا به همراه مرغان طوفان

به هر موج توفنده قایق برانیم

                  &

بیا باد باشیم و طوفان برانیم

چنان رود پیچنده بی تاب باشیم

ز رخوت حذر کن که با کاهلی ها

من و تو نه دریا که مرداب باشیم