//هرچی تو بخوای//

 

من زملک دیگرم تو از جهان دیگری

گفتگو با تو را باید زبان دیگری

*

در نگیرد خوی من با دشمنان دوست نام

بایدم بزمی دگر با دوستان دیگری

*

قصه ی دنیا پرستان روح ما را تیره کرد

زنگ دل را پاک کن با داستان دیگری

*

سقف کوتاه فلک جولانگه پرواز نیست

سیر دیگر بایدم در آسمان دیگری

*

روح حیوانی تورا از نور حکمت دور کرد

درتن مرد خدا باید روان دیگری

*

گرکه ازگل های معنی نکهت جان بایدت

جست و جو کن باغ دیگر باغبان دیگری

*

کس ندارد تاب این آتش که در جان منست

از دلم سر می کشد آتشفشان دیگری

*

دیده ی رمز آشنایان از زبان گویاترست

از سخن باشد نگاهم ترجمان دیگری

*

آتشین شعر مرا در سوز دل پیچیده اند

ناله ی جان سوز ما دارد نشان دیگری

*

اشک و آه و شور شعرو ناله ی شبهای من

هرسحر داریم باهم کاروان دیگری

*

درس عشق و درک معنا کار هر بوجهل نیست

این سخن را می گذارم تا زمان دیگری

 

عمرم شهاب وار به رفتن شهاب کرد

چشم مرا زمرگ جوانی پرآب کرد

*****

  ***

دیدم سیاه روزی خود را که شبی عشق

مویم سپید دید و دلم را جواب کرد

*****

  ***

آن روز های شاد جوانی به باد رفت

دست زمان سرای طرب را خراب کرد

*****

  ***

عمرم گذشت و دایه ی مکّار روزگار

افسانه گفت و کودک دل را به خواب کرد

به روشنایی سیمای من نگاه کن

به جان دوست دلم چون شبان تاریکست

به موج خنده ی تلخم فروغ شادی نیست

که این نشاط به سر حدّ گریه نزدیکست

*

مبین به ظاهر آرام و شادمانه ی من

که با فریب زشب آفتاب ساخته ام

به خنده ام منِگَر با تو راست می گویم

برای چهره ی گریان نقاب ساخته ام

*

زآفتاب رخ روشنم فریب مخور

سپهر خاطر من ابر و دیده بارانیست

زروح من که کویر است در دو روزه ی عمر

اگر گلی به درآ‌ید گل پشیمانست

*

نگاه من به نگاهت بهار می بارد

ولی ورای دو چشمم هزار پائیزست

به خنده های دروغین من امید مبند

بدان که جام وجودم ز گریه لبریزست

*

سکوت می کُشَدم خنده روی خاموشم

ولی به خلوت من هر نگاه فریادست

به چهره صورتکی شادمانه برزده ام

بدین فریب گمان می بری دلم شادست

*

مرا فریب مده

تو نیز چون منی ای دوست ای همیشه غریب

که با خزان زدگی چهره ات گلستانست

اگر که صورتک از روی خویش برداری

به روشنی پیداست

که فصل عمر تو هم روز و شب زمستان است

عمرم شهاب وار به رفتن شهاب کرد

چشم مرا زمرگ جوانی پرآب کرد

*****

  ***

دیدم سیاه روزی خود را که شبی عشق

مویم سپید دید و دلم را جواب کرد

*****

  ***

آن روز های شاد جوانی به باد رفت

دست زمان سرای طرب را خراب کرد

*****

  ***

عمرم گذشت و دایه ی مکّار روزگار

افسانه گفت و کودک دل را به خواب کرد

 

 

 

 

چه شیرین آمدی شوری به دل انداختی رفتی

 نگاهی کردی و کار دلم را ساختی رفتی

سوار اسب ناز از ره رسیدی لیک در یک دم

 

سمند خویش را بادلبری ها تاختی رفتی

 

نشستی ساعتی چون شمع در جمع هوسبازان

 

ولیکن زان میان پروانه را نشناختی رفتی

 

نسوزد خرمن حسنت که با دامن کشیدن ها

 

نمی دانی چه سوزی در دلم انداختی رفتی